homepage_news

Skoro mamy weekend, czas zatem na kolejną odsłonę naszego cotygodniowego cyklu: „Twarze Belfrów Korczaka”. A skoro to długi weekend, zatem wywiad również będzie długi. 😜 Naszym gościem będzie Pan… Grzegorz Szewczyk.

1. Co jest pasją w Pana życiu?

Mam wiele pasji. Gdybym jednak musiał wymienić spośród nich te najważniejsze, to byłyby nimi: nauczanie, muzyka, gra na gitarze basowej, jazda na rowerze, gry komputerowe i konsolowe, boks, siatkówka oraz filozofia praktyczna.

2. Jak Pan dochodził do odkrycia swoich pasji? Czy był to proces, czy stało się to nagle?

Myśl o tym, żeby związać swą przyszłość z edukacją, zaświtała w mojej głowie jeszcze na etapie liceum, jednak w pełni wykrystalizowała się w trakcie studiów. Na podjęcie takiej decyzji wpływ miał szereg czynników. Na pewno jednym z nich byli moi szkolni mentorzy, w postaci Pani Grażyny Serwickiej z SP nr 16 oraz Pani Barbary Werchrackiej i Pana Szczepana Dyrki z nieistniejącego już I LO im. W. Roździeńskiego w Sosnowcu. Wszystkich – korzystając z okazji – serdecznie pozdrawiam. Niebagatelną rolę odegrał również film „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”, po seansie którego zapragnąłem być niczym John Keating. To marzenie towarzyszy mi niezmiennie od lat – dodam. 😉 Poza tym zawsze lubiłem dzielić się wiedzą z innymi.

Muzyka towarzyszy mi w życiu od narodzin, albo i dłużej. 😉 W sposób w pełni świadomy zacząłem jej słuchać i nią się interesować mając jakieś 13 lat. A to wszystko za sprawą mojego przegenialnego wuja – „metalowca”, a zarazem chodzącej encyklopedii ciężkiego grania. To właśnie dzięki niemu poznałem zespoły, których twórczość – czego jeszcze wówczas nie mogłem wiedzieć – stanie się ścieżką dźwiękową mojego życia: Budgie, Rush, Black Sabbath, Unorthodox, Sieges Even, i mógłbym tak jeszcze wymieniać i wymieniać.

Na gitarze basowej zacząłem „grać” w wieku bodajże 16 lat. Powodów, dla których tak się stało, było kilka. Przede wszystkim pod wpływem namiętnego słuchania Joy Division zakochałem się w brzmieniu tego instrumentu (nie bez przyczyny jednym z pierwszych utworów, których nauczyłem się grać, było „Love Will Tear Us Apart”). Drugi powód był prozaiczny, ale dla nastolatka w okresie „burzy i naporu” nie mniej istotny. Otóż granie na basie stanowiło sposób na zaimponowanie dziewczynom (przynajmniej niektórym 😉). Niestety – już po czasie – okazało się, że gitarzyści basowi cieszą się jednak mniejszym „braniem” od gitarzystów elektrycznych.

Z rowerem nie rozstaję się od dobrych kilkunastu lat. Jazda na nim i pokonywanie kolejnych kilometrów, to świetny sposób na odreagowanie stresów wszelakich, a zarazem na poprawę kondycji.

W świat gier komputerowych zostałem wciągnięty około roku 1991. A wszystko za sprawą dwóch maszyn, do których mam niezmiennie ogromny szacunek i sentyment: ośmiobitowego Commodore 64 i szesnastobitowej Amigi. „Jaranie się” nowymi tytułami, o istnieniu których człowiek dowiadywał się z ówczesnej prasy specjalistycznej („Top Secret”, „Secret Service”), bo nie było przecież Internetu; cotygodniowe, niedzielne wypady na giełdę komputerową do Domu Kultury Huty Baildon w Katowicach; spotkania z kumplami i tzw. kanapowy multiplayer – tj. wspólne granie na podzielonym ekranie czternastocalowego telewizora CRT ; poznawanie tajników języka Basic… – aż łezka się w oku kręci. Potem z kolei nastała u mnie fascynacja konsolami. A zaczęło się od pierwszego PlayStation (które zawdzięczałem determinacji i ciężkiej pracy mojego taty – konsola kosztowała ok. 750 zł, a przeciętne wynagrodzenie miesięczne w naszym państwie wynosiło wówczas jakieś 1000 zł). Pionierskie produkcje 3D w czasach, gdy rządziła jeszcze grafika 2D, robiły piorunujące wrażenie na odbiorcach. Pamiętam, gdy po raz pierwszy zobaczyłem i zagrałem w oryginalnego Tomb Raidera. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Owa fascynacja grami komputerowymi i konsolowymi została mi po dziś dzień. Na przestrzeni lat zmieniały się jedynie platformy, na których ogrywałem kolejne produkcje. Co jednak charakterystyczne, jako że wywodzę się z czasów, gdy nie było jeszcze Internetu, nie przepadam za rozgrywką multiplayerową online.

Fascynację pięściarstwem zawdzięczam mojemu tacie. Ileż to nocy zarwaliśmy w latach 90. wspólnie kibicując Andrzejowi Gołocie, walczącemu za Wielką Wodą. Ileż nerwów kosztowały nas kolejne pojedynki Dariusza Michalczewskiego i Tomasza Adamka. Nigdy nie podzielałem obiegowej opinii nt. boksu i pięściarzy. Uważam, że nie na darmo określa się ów sport mianem szermierki na pięści. Wymaga on od człowieka żelaznej kondycji, opanowania, sprytu, przygotowania taktycznego i nienagannej techniki. By się o tym przekonać, wystarczy bez uprzedzeń, na chłodno, przeanalizować walki wielkich mistrzów tejże dyscypliny, szczególnie u szczytu ich formy, czyli w tzw. czasie „prime”: Rocky’ego Marciano, Sugar Ray Robinsona, Roy’a Jonesa Jr, Muhammada Ali.… czy współczesnych, w postaci Tysona Fury’ego i Ołeksandra Usyka.

Z siatkówką mam kontakt od 4 klasy podstawówki. Obecnie, po kontuzji barku, już tylko bierny – jako wierny kibic reprezentacji Polski. Przez lata czerpałem jednak niesamowitą frajdę z amatorskiego uprawiania tejże, jakże pięknej, dyscypliny.

Dziedzina filozofii praktycznej (gł. etyki i polityki) stanowi bezpośredni obszar moich zainteresowań naukowych. Szczególnie zaś zajmują mnie ideologie i doktryny polityczne. Parafrazując klasyczne powiedzenie: jeśli ty nie zainteresujesz się filozofią praktyczną, to ona zainteresuje się tobą. Mną zainteresowała się pod koniec liceum.

3. Jak godzi Pan życie zawodowe z realizacją swoich pasji, zainteresowań?

Zdecydowanie rzeczy związane ze szkołą zajmują najwięcej mojego czasu. Niekiedy wręcz za dużo. Nieustannie jednak kocham to, co robię. Poza tym kontakt z młodzieżą był dla mnie przez lata swoistym antidotum na starzenie. Mówię „był”, gdyż chcąc nie chcąc z roku na rok różnice pokoleniowe dają o sobie mocniej znać i staję się coraz większym boomerem. 😛 Staram się jednak nie stetryczeć do cna.

4. Jaki ma Pan plan na rozwijanie, wzbogacanie swoich pasji w najbliższym czasie?

Chciałbym być coraz lepszym nauczycielem i wychowawcą. Za moim mistrzem Arystotelesem uważam bowiem, że zadaniem człowieka jest stały rozwój/aktualizacja drzemiących w nim możliwości.

Do wymarzonej kolekcji basów brakuje mi już tylko Rickenbackera 4001 lub 4003. Być może przyjdzie kiedyś taki dzień, że zawiśnie w towarzystwie moich ukochanych japońskich Fenderów typu Precision i Jazz.

Z kolei gdy idzie o rower, planuję w nadchodzące wakacje pobić mój maksymalny dystans przejechany jednego dnia, który wynosi obecnie 175 km. Trasa już wyznaczona, nowe siodełko założone, pora zbudować odpowiednią formę.

W temacie gier marzą mi się przede wszystkim nowe części Dishonored, Half-Life, Tenchu, Ghost of Tsushima oraz Street Fightera z klasyczną grafiką 2D.

Co zaś się tyczy boksu: walka unifikacyjna w królewskiej kategorii wagowej pomiędzy Tysonem Furym i Ołeksandrem Usykiem, gdy ten – jak przewiduję – wygra najbliższą walkę z Anthonym Joshuą.

Odnośnie siatkówki powiem krótko: złoty medal Letnich Igrzysk Olimpijskich w Paryżu w 2024 r.

Gdy idzie o filozofię marzenie mogę mieć jedno: odnalezienie i poznanie zaginionych dzieł Arystotelesa.

Czego nie może zabraknąć w piątkowy wieczór? Zgadliście! Wywiadu z nauczycielem naszej szkoły w ramach cyklu „Twarze Belfrów Korczaka”. Dziś naszym gościem będzie… Pan Paweł Lekszycki – nasz polonista a zarazem wychowawca przyszłej klasy 1D. 😊

1. Co jest Pana pasją w życiu?

Odkąd pamiętam, towarzyszą mi pytania o to, kim jesteśmy i jacy jesteśmy. Źródła odpowiedzi na nie upatruję w literaturze, która, będąc papierkiem lakmusowym swoich czasów, pokazuje pewne niezbywalne i ponadczasowe prawdy o naturze człowieka. Kocham książki w każdej postaci nie tylko dlatego, że są nośnikiem wiedzy. Są także doskonałym źródłem rozrywki i relaksu. Mogą pełnić ponadto funkcję terapeutyczną. Zwłaszcza ostatnie skłoniło mnie do pisania. Nie tworzę wprawdzie epickich narracji, ale swoją opowieść o świecie, jaki jest mi dostępny, zamykam w wierszach. Ich cykle z kolei składają się na książki, które dotychczas udało mi się opublikować w bardzo przyzwoitych wydawnictwach literackich i w prasie.

Pasjonuje mnie także dobra fotografia, to znaczy taka, która – po pierwsze – otwiera wyobraźnię, wzrusza albo wywołuje bardzo różne, odmienne emocje, a po drugie – dokumentuje czas, w którym powstaje. Czasem są to bardzo intymne dokumenty. Podczas podróży, które także są dla mnie ważne, lubię, amatorsko, utrwalać zdarzenia, sytuacje i ludzi, z którymi spotykam się lub zderzam. Lubię kontemplować monumentalne pomniki natury i utrwalać zdecydowanie bardziej od nich kruche wytwory cywilizacji: miasta, fabryki etc.

Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której nie byłoby muzyki. Ona także jest pasjonująca, ale w tej dziedzinie jestem wyłącznie konsumentem, słucham jej namiętnie.

Generalnie pasjonuje mnie człowiek. Lubię mu się przyglądać, znajdować potwierdzenie założonej z góry tezy, że więcej w nim jest tego, co godne podziwu niż pogardy. Ta pasja pozwala mi z zapałem codziennie wychodzić do pracy, która oparta jest przecież na kontakcie z ludźmi.

2. Jak Pan dochodził do odkrycia swoich pasji? Czy był to proces, czy stało się to nagle?

W moim domu zawsze było dużo książek. Jako dziecko czytałem chętnie. Kiedyś musiałem trafić na książkę, która sprawiła, że poczułem potrzebę opowiedzenia o tych emocjach, które znajdowałem w sobie. I tak zaczęła się moja przygoda z literaturą.

Potrzebę utrwalania obrazów poczułem w szkole średniej. Niewiele zdjęć z tamtych czasów się zachowało w moich archiwach. Trudno. Cieszą mnie natomiast te, które udało mi się zrobić podczas zupełnie niedawnych podróży.

Jeśli chodzi o muzykę, próbowałem kiedyś swoich sił w zespole metalowym, ale uznałem, że nie jest mi po drodze z karierą estradową. Cóż, „śpiewać każdy może”, ale nie wszyscy powinni.

3. Czy Pana zainteresowania są dopełnieniem codzienności, czy może stały się sposobem na życie?

Dobry wzór na życie to suma codziennych obowiązków i pasji. Jeżeli udaje się nam wraz z upływem czasu pozostać ciekawymi świata, to ta ciekawość jest właśnie wykładnikiem potęgi, do której podnosimy wynik działania. Mówiąc inaczej – pasje, będąc dopełnieniem codzienności, stają się sposobem na życie, na to, by ciągle miało swój wyjątkowy smak.

4. Jak godzi Pan życie zawodowe z realizacją swoich pasji, zainteresowań?

Sympatia dla książek i ciekawość człowieka nie wykluczają wykonywanego przeze mnie zawodu. Są wręcz bardzo pomocne, niezbędne. Czasem, kiedy prowadzę lekcje, kiedy uczniowie pracują nad jakimś zadaniem w grupie, ja także je rozwiązuję na swój sposób. Tak napisałem kilka ważnych dla mnie wierszy. Efektem swojej pracy dzieliłem się zresztą z tymi klasami, z którymi pisałem te teksty.

5. Jaki ma Pan plan na rozwijanie, wzbogacanie swoich pasji w najbliższym czasie?

W roku 2021 opublikowałem książkę poetycką, nad której kontynuacją właśnie pracuję. Mam nadzieję, że historia, którą tam rozpocząłem, znajdzie swoje rozwinięcie w nowym tomie wierszy. Czuję, że tak się właśnie dzieje.

Poza tym zbliżają się wakacje. Jeżeli nic nie stanie na przeszkodzie, z radością zabiorę swoje córki w jakąś ekscytującą podróż. Będziemy poznawać nowe miejsca i robić dużo zdjęć. Nie mogę się doczekać.

A od przyszłego roku będę wychowawcą klasy pierwszej. Czego chcieć więcej, kiedy czuje się potrzebę poznawania nowych ludzi?